5 Temmuz 2010 Pazartesi

Bebeğe hayat ver.


Göz yaşlarım artık kurumuş bir yosun.
Ellerim varmaz temizlemeye.
Ellerini ver bana.

Titriyordun,
Kalbin çok hızlıydı.
Korkmuştum.
Nasılsın?

Gitmenden korkuyorum.
Seninle nefes almayı özledim,
Uzak olsan da nefesini hissediyorum.

Ellerim terlemişti,
Heyecanlanmış mıydın?
Senin kalbin benim kalbim kadar hızlı mıydı?
Avuç içlerin bile titrerken ellerimde.
Biz hiç bir şeyi hak etmiyorduk.

Ölmüş bebeğe yeniden bir hayat ver.
Durmuş kalbini,avuç içlerinle,
Göz bebeklerinin derin dolu bakışlarıyla,
Lütfen hayat ver.

Parmaklarını parmaklarımla barıştır.
Bu bize yakışmaz.
Dilin yalan söylese de göz bebeklerin ilk gün ki kadar saf bakıyordu.
Yalvarırcasına,ölmüşcesine.

Uyuduğumuz yatak ağlıyordu altımda.
Sessizce susturdum.
Bak ağlıyor,
'Ben ağlamıyorum' desen de senin kanındı,
Canın acıyordu,
Sen ağlıyordun.
Bak ben ağlamıyorum.
-Hayır aslında ben çok ağlıyorum.
Seni özlemiyorum.
-Seni çok özlüyorum.
Sözlerime inanma sen.Gözlerimin içine bak.
Ellerimin titremesinden bile anlayabilirsin.